Je hoort veel over disruptie. Iedereen kent Netflix en Uber, toch? Ik ben zelf ook een aantal organisaties aan het coachen op vlak van leiderschap omdat hun voortbestaan bedreigd is als men niet voluit gaat voor innovatie. Men moet zich aan een snel tempo heruitvinden of men gaat de weg op van de Thomas Cooks van deze wereld. Dit vergt moed. Dit vergt visie. Dit vergt vastberadenheid.

Maar disruptie situeert zich ook in onze eigen leefwereld, in je eigen loopbaan (Johnson WBECS 2019). Als je niet groeit en ontwikkelt, vul je je energiebronnen onvoldoende aan en raak je uitgeput. Als medewerker wil je scherp blijven. Om de zoveel tijd kies je dan dapper voor ongekend terrein en veroorzaak je disruptie in je eigen leven. Dit vergt moed. Dit vergt visie. Dit vergt vastberadenheid.

Bij elke carrièrestap beklim je opnieuw de ladder en begin je aan een nieuwe leercurve. Je start beneden aan de ladder, je gaat uit je comfortzone. Op een bepaald moment bereik je een ‘tipping point’. Je komt bij je sweet spot waarin je volop gaat en begeesterd werkt. Tenslotte land je in de derde fase en bereik je meesterschap in je ambacht. Op dat moment kan de leercurve die voordien erg steil was afnemen. Waarna je opnieuw voor de keuze komt te staan. Je doorloopt de cyclus learn-leap-repeat of je kiest voor verdieping van je expertise.

Maar niet alle medewerkers zijn zelfstarters wat dit betreft. Sommigen onder ons hebben een duwtje in de rug nodig om ons van onze comfortabele positie af te duwen. Wil je als  organisatie vernieuwend zijn, je scherp profileren in de markt en voluit gebruik maken van momentum, dan hoor je je menselijk potentieel optimaal te benutten. Daarvoor is frictie nodig.

Onderzoek wijst uit dat zo’n 71% van de medewerkers niet voluit gaat (Gallup engagement bevragingen) voor de onderneming. Veel verspilling dus, maar tegelijk een enorm potentieel dat we kunnen aanboren. Aan ons dus om ‘’personal disruption’ te veroorzaken, om medewerkers te laten springen naar een volgende leercurve of de weg naar verdieping in te zetten, om opdrachten te geven met voldoende stretch en uitdaging. Maar ook om voldoende veiligheid, waardering, autonomie en experimenteerruimte te bieden. Een warm klimaat waar mislukken gezien wordt als een kans om te oefenen.